Het is 2009. Ik werk al twee jaar bij RTV Utrecht met veel plezier, maar dan zie ik een vacature voorbij komen die mijn hart sneller doet kloppen… NOS op 3, het nieuws voor jongeren, zoekt een nieuwe presentator. Wow, wat een kans!
Op dat moment presenteert ook Eva Jinek daar het nieuws. Hmmm. Een tweede blonde Eva? (Want die kleur heb ik op dat moment.) Zouden ze die aannemen? Nou ja, je hebt ook Jeroen Overbeek, Jeroen Tjepkema en Jeroen Stomphorst bij het nieuws en de sport, dus meerdere Eva’s kunnen toch ook wel?
Ik schrijf een brief en YES! Ik mag een screentest komen doen op het mediapark in Hilversum. In het NOS-gebouw. Wow, wat exciting. Ik loop naar binnen en meld me bij de receptie. Ik wacht even en word vervolgens opgehaald door….. Eva Jinek!
Dat is onverwacht, to say the least. Ik verwacht een eindredacteur, of iemand van productie, maar niet de presentator zelf. Waarschijnlijk wil ze zelf ook weten wie haar eventuele collega wordt.
We stappen samen in de lift en kletsen wat over koetjes en kalfjes. Maar enige stress begint zich wel meester van me te maken…
Ik krijg een tekst in mijn handen om even door te lezen en wat make up op. En dan ga ik de studio in. We doen een uitzending van eerder die week. Compleet met filmpjes en quotes. Ik mag een keer een doorloop doen, en dan begint de opname, en brandt het rode lampje…
Ik lees de tekst en doe mijn uiterste best. Maar ja, hoe doe je dat? Alles foutloos lezen, tegelijk heel cool en ontspannen proberen te zijn, weten waar je het over hebt, en vooral NIET GEÏNTIMIDEERD ZIJN!
Na de eerste opname komt Eva Jinek ineens weer de studio binnen. “Hmmm, ja, je mag het nog een keer doen, maar dan iets pittiger.” Ok, dit is foute boel. Wat is pittiger? Ik probeer de onzekerheid aan de binnenkant te maskeren met een grotere glimlach. Ik doe het nog een keer.
De screentest zit erop. Eva loodst me weer naar buiten, na nog een gesprekje in de lift, waarin ze vertelt dat ze vaak moet rennen om de laatste trein vanaf Hilversum-Noord te halen.
Eenmaal buiten weet ik het eigenlijk al: ik ben het niet geworden. Wat dacht ik nou helemaal? Er was tenslotte al een Eva en wat voor een! En ik ben er toch helemaal niet klaar voor? Wat kan ik nou helemaal? Nog veel meer van dit soort gedachten spoken door mijn hoofd.
In plaats van rechtstreeks terug te gaan naar RTV Utrecht, waar ik met een smoes later kom, ga ik naar een chique lingeriezaak. Ik koop een heel duur setje geborduurd met sterren. Ik ben dan misschien geen ster, maar ik draag ze wel bij me, zeg ik tegen mezelf.
Een paar dagen later hoor ik dat ik de baan niet heb gekregen. Annechien Steenhuizen is het geworden. Nota bene mijn oud-collega van RTV Utrecht, waarnaast ik zelf ben begonnen.
Ik zeg tegen mezelf dat ik er nog niet klaar voor ben. En ik richt het vizier helemaal naar binnen. Op RTV Utrecht. Ik durf nauwelijks verder te kijken. Want ik heb gehoord, “je moet jezelf niet overal aanmelden, dan denken ze dat je te eager bent.” Ik zie hoe open sollicitaties van anderen de hele redactie overgaan. Iedereen bekijkt je en heeft een mening over je! En misschien word je wel weer afgewezen.. oh de horror!
Elke verjaardag of feestje krijg ik de vraag “en, moet jij niet naar de landelijke televisie?” En ik hoor mezelf verschillende verhaaltjes afdraaien:
“Hier bij de regionale heb ik ontzettend veel verantwoordelijkheid.”
“Op termijn wel, maar alleen naar een programma wat echt heel goed bij me past.”
“Ja, leuk, maar ze hebben nog niet gebeld, HA HA HA!” (cue boer met kiespijn)
Terwijl de waarheid is: ik ben gewoon te schijterig. Ik wil niet nog eens afgewezen worden. Te pijnlijk en gênant. Angst regeert en ik blijf zitten waar het veilig is.
Nee, neem dan René Froger. Hij wilde zo graag doorbreken met zijn muziek, dat hij op feestjes als een ‘wethouder Hekking’ probeerde op de foto te komen met BN’ers. Onvermoeibaar bracht hij zijn demo’s bij de radiostations langs. Tot hij een hit scoorde met ‘Winter in America’ en natuurlijk ‘Alles kan een mens gelukkig maken’.
Ik weet nog dat ik dit een hi-la-rische anekdote vond. Ik zag de jonge Froger al helemaal voor me met zijn cassettebandjes op de rode loper. Maar, ook al is het je muziek niet: doordat hij volhield is hij wel een van de bestverkopende artiesten van Nederland geworden, en heeft hij met de Toppers ook nog eens een lucratieve formule gevonden, waarmee hij jaar in jaar uit, hele stadions uitverkoopt. Tsja. Doe dat maar eens na.
De jaren erna bleef ik trouw aan RTV Utrecht, al trad ik wel steeds vaker op als dagvoorzitter op live evenementen. Daar kreeg ik steeds vaker te horen na afloop “weet je op wie jij lijkt? Op Eva Jinek!”
Een compliment? Uiteraard, want het is een vakvrouw. Al vind ik niet dat we echt op elkaar lijken. Ook een blonde vrouw, die verstand heeft van zaken en pittig uit de hoek kan komen? Toevallig met dezelfde voornaam? Maar zelfs met nieuw rood geverfd haar, bleef ik het horen!
Ben ik jaloers op Eva Jinek? Poe, ik voel natuurlijk wel eens een steekje als ik ons weer in die lift zie staan, bijna 10 jaar geleden. Zij is doorgestoten en gekroond tot koningin van de late night TV. Ik heb televisie vaarwel gezegd en laat een talkshow in mijn eigen woonkamer in de soep lopen. 😉
Maar eerlijk is eerlijk: ze heeft er hard voor gewerkt. Keihard. En ze heeft volgehouden in moeilijke tijden toen iedereen een mening over haar had. Het boobies-filmpje, Bram Moszcowicz als geliefde, de bijnaam ijskonijn, een talkshow die niet doorgaat, de slang van Freek, en je liefdesverdriet breed uitgemeten in de roddelpers.
Iedereen die wat van haar vindt. Matthijs van Nieuwkerk die live op tv vraagt “Goh, je bent in het echt zo grappig, waarom komt dat er niet uit op tv?” Eh, knappe tv-persoonlijkheid die stand weet te houden onder die enorme druk. Maar ze hield vol. Net als René Froger trouwens.
Ik ben ook niet meer die bange muis van toen. Met Pak je Podium heb ik mijn draai helemaal gevonden. Na afloop van events komen klanten naar me toe “Jij bent zo jezelf op het podium, wow, wat inspirerend!” En van binnen voel ik het ook. Wat een verschil met dat meisje voor die autocue in de NOS-studio! Geen paniek meer. Maar rust, ontspanning, een glimlach, loslaten… En gaat er iets mis? Wat een heerlijk gevoel dat dat niet het einde van de wereld is!
Door mezelf bloot te geven, inspireer ik anderen om op te staan. Niet te blijven zitten achter dat bureau. In die vertrouwde omgeving. Nu krijg ik bedankjes van vrouwen die naar het Pak je Podium Summer Event komen en blij zijn dat ze ervaring kunnen opdoen met spreken. (Waar jij ook nog bij kunt zijn, er zijn nog een paar kaarten. Check www.evabrouwer.tv/nieuws/summer)
Fuck it! Sta op en vertel wat je te melden hebt! Geloof me, die angst, schaamte en zelfbescherming gaat je niet helpen. Pak je Podium. Het is nooit te laat.
Wat zou jij willen doen, en hoe hou jij jezelf tegen? Welke actie zou je concreet kunnen nemen om in beweging te komen? Een klein stapje naar die grotere droom? Laat het me weten! Wie weet kan ik je helpen.
Liefs
