Augustus 2022. De HEMA in Rotterdam Alexander. Tussen de warme worst en de agenda voor het nieuwe schooljaar kruisen onze blikken. Een snor? Dat zie je niet zo vaak. Hij ziet er Frans uit. En wat kijkt hij ondeugend uit zijn ogen.
Het is liefde op het eerste gezicht. Monsieur Croissant en ik.
Een knuffel van de Hema in de vorm van een croissant met een rode baret op en een krulsnor. Deze moet mee! Hij is voor een heel speciaal iemand.
Mijn moeder die op dat moment slecht nieuws heeft gehad. Misschien zo slecht, dat het nooit meer goed komt.
Monsieur Croissant gaat overal met haar mee.
Naar de bestraling.
Naar het ziekenhuis.
Naar het hospice.
In de kist.
“Wat wilt u nog van uw vrouw en moeder terug hebben? De trouwring? Kleding?”
Mijn vader, broer en ik staren elkaar bedremmeld aan. Ja, de trouwring. En die warme deken die ze van haar jeugdvriendin kreeg. Het sjaaltje uit Parijs.
We krijgen alles terug in een herinneringsdoos en gaan na de uitvaart verdwaasd in de lange zwarte auto terug naar huis.
Het duurt een paar dagen voor het kwartje valt. “Waar is Monsieur Croissant?!?”
Monsieur Croissant is meegegaan met mijn moeder op haar laatste reis. Wel een heel fijn idee, dat ze niet alleen was. Toch mis ik de knuffel als tastbaar aandenken aan deze periode.
Ik zoek op Marktplaats, Ebay, Etsy en vraag een vriend die op het hoofdkantoor van de HEMA werkt: nergens meer te krijgen!
Wat jammer! Er is niets aan te doen.
November 2023. Een rumoerige pizzeria in Rome tijdens het programma Carpe Podium. “Ik heb Duits gestudeerd in Leiden”, vertelt deelnemer Digna. “Huh? Dat is toevallig! Mijn moeder heeft ook Duits gestudeerd in Leiden. Dat hoor je niet vaak!”, zeg ik.
“Ik heb nog een jubileumboek van de studie Duits in Leiden. Zal ik eens kijken of jouw moeder daar ook in staat, Eva?”
En verrek! Een week later krijg ik een foto van een artikel uit het jubileumboek. Daar staat haar naam zwart op wit, in een stukje geschreven door haar beste vriend, die ook sprak tijdens de uitvaart.
Wat bijzonder dat Digna mij zo doet denken aan mijn moeder.
December 2023. In een sentimentele bui post ik een foto van mijn moeder met Monsieur Croissant. Ik doe nog een laatste poging. “Heb jij misschien deze knuffel? Dan zou ik ‘m heel graag van je overnemen!”
En wie reageert? Als enige? Terwijl het nergens op een website te vinden is en zelfs niet via hoog in de boom HEMA-contacten? Digna!
“Ik heb ‘m en jij krijgt ‘m van me! Ik had ‘m al BIJNA weggedaan in een opruimronde en dacht op het laatst, nee, ik houd ‘m nog even. En nu zie ik jouw bericht, je mag ‘m natuurlijk hebben.”
Ik hou het niet droog als ik dat hoor. Vorige week hadden we de officiële overhandiging in een Franse bistrot. Allebei met een baret op. 😉
Wat is de moraal van dit verhaal? Mijn motto voor 2024 is ‘kinderlijk enthousiasme’. Daar bedoel ik vooral een puur, ongefilterd eerste instinct waar je op reageert zonder ‘ja maar’, twijfels en rationele bedenkingen, waarom iets vooral niet gaat werken.
Mijn eerste instinct bij het zien van Monsieur Croissant was: JA! Jou moet ik hebben! Niet: je bent eigenlijk veel te groot, verzamelt vast veel stof en wat voegt een knuffel met een snor nu toe als je terminaal bent?
Als ik dit schrijf, houd ik het ook niet helemaal droog en is mijn wens voor jou, dat je ook intapt op jouw kinderlijk enthousiasme. Zonder iets kapot te rationaliseren.
Hoe je dit doet en in een helpende energie blijft, bespreek ik morgen in De Grote Zelfsabotage Show.
Als je tot hier bent gekomen met lezen, dank je wel! Dan weet ik zeker dat De Grote Zelfsabotage ook voor jou is.
Als je wat licht in je duisternis kunt gebruiken, of als je wat licht nodig hebt, om jouw licht nog meer te mogen laten stralen. Je bent welkom.
Alles zit al in jou. Echt waar. Pak je Podium. Heel veel liefs van mij voor jou! 🩷
Eva
PS: de korte versie van deze mail: morgen is de Grote Zelfsabotage Show om 10:00 uur! Schrijf je snel in, want er zijn maar 100 plekken! Zie je dan, live vanuit de studio!
